mesela yani

başkalarının kırık dökük kalbini ellerimle toplarken, kendi paramparça ruhumu halının altına süpürdüm.

ruhum, varlığından bile bihaber olduğum arzuların labirentinde kaybolmuş; görmediğim düşlerin peşinde tükenmek, kördüğüm olmuş bir aptallıktan başka nedir ki?

amacım, bir çeşit hasar kontrolü yapıp onun sonucuna göre davranmaktı. lâkin kimsenin öncelikler hiyerarşisinde orta sıralarda bile yer bulamadığımdan, bu da hüsranla noktalandı.

her şey beklediğimden de kötü ilerledi. yutkunamıyorum. göğsüm, kibrit kutusuna sıkıştırılmış gibi. göz kapaklarım ise taşkın sularını zor zapt eden baraj kapakları gibi direniyor. belki de on beş yıl oldu böyle bir şey yaşamayalı. umarım devamı ve sonu, o eski günlere benzemez. aslında tüm bu yükü bir anlığına da olsa

nihayet, bu kasabanın doksan günlük boğucu ağırlığından sonra bir haftalık da olsa soluklanma fırsatı elime geçti. nicelerinin düşlerini süsleyen, belki ömürlerinde ancak bir iki kez görebileceği "memleketim" dediğim yere, bir haftalığına da olsa gidecek olmama sevinmem gerekirdi; normali buydu. oysa derin bir keder içindeyim. birkaç günlük saadet vehmi,

burada bile kendime yalanlar söylüyorum. insan, kendisinin dahi kayda değer bulmadığı bir alanda bile neden kendini aldatma gayretine düşer? yüzleşmektense, acınası şeylerle vakit öldürmeye devam ediyorum. otuz iki bahar geçti üstümden. nasıl oldu da sağ çıkabildim? insan ne yaşadığını bilemeyebiliyormuş demek ki, ne kadar yaşadığını anlamamak gayet de mümkünmüş. 26

başkaları için kendim için endişelendiğimden daha çok endişeleniyorum. çıkarın hiçbir türünün söz konusu olmadığı, herhangi bir kan bağımın olmadığı, herhangi bir borcumun da olmadığı düşünülürse bu ilişkiye niye katlanıyorum?

neyse ki bugün izinliyim. bilmek istemediğim şeyler biliyorum. ve sanırım aslında kötü bir insanım. bu kötülük sadece zihnimi meşgul edip rahatsız ediyor. dürüst olmak gerekirse, bu kötülüklerin gerçekleşme ihtimalini düşünmek garip bir haz veriyor. o şaşalı kaosun doğurabileceği olasılıkları düşünmek bile gözlerimi kamaştırıyor. ancak bütün bunlara rağmen eyleme döktüğüm bir

aynı hatayı yapma ısrarımı sürdürüyorum. bir insan neden bunu yapar? kendisi bile yaptığı şeyin mantıksızlığının farkındayken tereddüt bile etmeden yapar, o kaçıncı kez yaptığını sayamadığı salaklığın birebir aynısını? belki de yapmasam da hayatımda pek bir şey değişmeyeceğini bildiğimdendir. belki de kapitalist arzunun albenisinin üzerimdeki etkileri düşündüğümden daha fazladır. elde edemeyeceğimi

bu, gereksiz yere ertelenmiş bir şey. elbette, ilk aklıma geldiği gün başlasaydım çok daha iyi olacaktı. en azından hissiyatı o yönde. bahaneler ardı ardına geldi. bahane diyorum, ancak dürüst olmak gerekirse, tanımlayamadığım bir korkuya yenildim. bununla yüzleşmek yerine, kendime çeşitli şekillerde zarar vermeyi seçtim. sadece yüzleşmenin hayali bile, bir noktaya