mesela yani

neyse ki bugün izinliyim. bilmek istemediğim şeyler biliyorum. ve sanırım aslında kötü bir insanım. bu kötülük sadece zihnimi meşgul edip rahatsız ediyor. dürüst olmak gerekirse, bu kötülüklerin gerçekleşme ihtimalini düşünmek garip bir haz veriyor. o şaşalı kaosun doğurabileceği olasılıkları düşünmek bile gözlerimi kamaştırıyor. ancak bütün bunlara rağmen eyleme döktüğüm bir

aynı hatayı yapma ısrarımı sürdürüyorum. bir insan neden bunu yapar? kendisi bile yaptığı şeyin mantıksızlığının farkındayken tereddüt bile etmeden yapar, o kaçıncı kez yaptığını sayamadığı salaklığın birebir aynısını? belki de yapmasam da hayatımda pek bir şey değişmeyeceğini bildiğimdendir. belki de kapitalist arzunun albenisinin üzerimdeki etkileri düşündüğümden daha fazladır. elde edemeyeceğimi

bu, gereksiz yere ertelenmiş bir şey. elbette, ilk aklıma geldiği gün başlasaydım çok daha iyi olacaktı. en azından hissiyatı o yönde. bahaneler ardı ardına geldi. bahane diyorum, ancak dürüst olmak gerekirse, tanımlayamadığım bir korkuya yenildim. bununla yüzleşmek yerine, kendime çeşitli şekillerde zarar vermeyi seçtim. sadece yüzleşmenin hayali bile, bir noktaya